Luce is bereid te sterven voor Daniël. En dat heeft ze ook gedaan, keer op keer. Door de tijd heen hebben Luce en Daniël elkaar telkens weer gevonden, om daarna pijnlijk weer uit elkaar gehaald te worden: Luce dood, Daniël gebroken en alleen achterlatend. Maar misschien hoeft het niet altijd zo te gaan.
Luce is er zeker van dat iets, of iemand, uit een vroeger leven haar kan
helpen in haar huidige leven. Ze begint aan de belangrijkste reis van dit leven en gaat eeuwen terug om zelf getuige te zijn van haar romance met Daniël en zo hopelijk de sleutel te vinden die hun liefde zal laten voortduren.
Cam en het legioen van engelen proberen wanhopig Luce te vangen, maar niemand is zo razend als Daniël. Hij achtervolgt Luce door de eeuwen heen, doodsbang voor wat er kan gebeuren als zij de geschiedenis herschrijft. Hun eeuwige liefde zou dan in vlammen op kunnen gaan, voor altijd?
O, o Lauren Kate wat doe je me aan! Aan de ene kant wil ik je bejubelen om dit boek, maar aan de andere kant wil ik je een enorme klap in je gezicht geven. Bij Passie heb je een enorm gewaagde keuze gemaakt. Ik weet nog niet precies welke kant dit ophelt. You did it and you suck! Hoe moet ik nou een consistente recensie schrijven?
Wat in ieder geval als een huis staat, is de interessante invalshoek van dit verhaal. Een van de redenen waarom ik dit het leukste deel vond, was omdat Passie je diep kennis laat maken met Lucinda en Daniel. Je krijgt diepe respect en ontzag voor die twee. Samen met Lucinda ga je terug de tijd in en leer je hun liefdesverhaal kennen. Heel mooi, maar ook zo ontzettend mierzoet dat je tanden uit je gebit klappen. Nee, ik wil niet nóg meer irritante eigenschappen van Lucinda ontdekken. Nee, ik wil niet doelloos rondzwerven in de tijd en 200 pagina’s lang niks te weten komen. Nee, ik wil niet de sterke verhaal stukjes moeten zoeken en oprapen van de grond. Dus ja: dat tijdreizen maakt Passie ook weer het slechte deel van de serie. Complicated huh?
Nou, dan ga ik het nog lastiger maken. Dat tijdreizen en de verkondigers stoorde me enorm. Het kwam gewoon niet sterk over. Hierdoor lijkt Passie meer een novella #2,5 en dat dan Extase deel drie is. De eerste 200 pagina’s zijn naar mijn mening te markeren als ‘doel-hebbend-doelloos’. Hiermee bedoel ik dat ik wel de noodzaak van deze pagina’s inzag, maar ik het alsnog als saai en langdradig heb ervaren. Wat Lucinda leert, had ook in 30 pagina’s gekund. (Maar dan had Lauren Kate niet aan haar volwaardige boek gekomen qua aantal pagina’s. Dan kom ik dus weer terug op mijn novella standpunt.) Het boek is maar 280 blz en toch vermoeide mij het. Het duurde ook een week (lees: dat is een vet lange tijd voor mij) voordat ik het uit had. Jammer, want de vorige twee delen lazen zo lekker weg!